Beklemek kaderimiz. Ezelden ebede beklemeye örülü ömrümüz. Dem dem bekleye bekleye, akıyor yaşam. Kaderin yazıldığı ezelden, ahirette sebat edecek, ebed seyrinde, bir dizi beklemek halkaları hayat.

Beklerken küflenenler çabuk tüketiyorlar zamanı. Beklerken koşanlar, beklerken başka işler üretenler, uzattıkça uzatıyorlar ellerindeki zamanı.

Ömür aynı oluyor, yaş aynı, yaşananlar listesi bambaşka. Arada dağlar boyu fark, uçurumlarca derinlikler var. Kimi aynı ömre eserler dizmiş, kıymette, ölçüde tartıya gelmez. Kimi ise gününü geçirmiş, sayıya, ölçüye değmez.

Beklemek dahil her işlevin ruhunda sabır var. Sabır, sebatın annesi. Sabır edenlerden başka nimete kavuşan da yok zaten. Bütün ömrü ilmek ilmek çözseniz, sabırsız demlerin acılarını, pişmanlıklarını toplarsınız geçmişinizden.

Başlangıcından itibaren, her günü tartsanız, yine değer bulan tüm varlarınız sabırdan sonra düşmüştür nasibinize.

Sabrın özünde de teslimiyet var. Hani şu gün ışığını koyulaştırdığı sanılan çaresizlik, gerçeğinde olduğu gibi. Kollarınızı ne kadar açarsanız açın, ölçüsü aynıdır. Uzanmanın, elde etmenin başka çarelerini ararsınız mecburen. Minicik çocuklar bile uzanamayınca ayaklarının altına bir şey koyarak almayı deniyor, olmayınca başka bir şey, pes etmeden çoğaltarak deniyorlar.

Kader çizgisindeki desenlerde öyle, Çaresizlik beklemeye, beklemekse sabra götürüyor. Bir araya getirip karıştırınca, gülümseyen bir insan çıkıyor karşımıza. Teslimiyeti yakalamış sıcacık bir yürekle.

Bazen eceli beklemeyip koşanlar, bazen yargıyı beklemeyip cezalandıranlar, bazen nasibi beklemeyip bozanlar oluyor. Şöyle bir düşünün, hesaplayın bunları çoğaltabiliriz, sayısızdırlar çünkü. Bir gerçekse değişmez, acıyla anarız o zamanları. Ne olduğu önemsiz, sabrı ve beklemeyi beceremeyen yürekler daha fazla yorulurlar.

Sabrın ilmini çözmüş, beklemenin zorunluluğunu anlamış, gayretlerini yalnızca anı değerlendirmek için kullananlar, huzurun tablosunu çizerler, gözlemlerimize.

Beklemeyi bilenlerden, bekleyerek mutlu olanlardan olmamız dileğiyle...