Sahibi yüreği yarattı. İçine çiçek tohumları bıraktı. Su lazım, güneş lazım. Onları aşka sakladı. Baharı getire-bilenlere Cennet, tohumları ziyan edenlere Cehennem düşecek. Bahar için, çiçekler için, ışığın için şükürdeyim.

Önce yağmur okşadı yüzümü, soğuttu yüreğimin ateşini. Öptü, kokladı avuçlarımı. Merhameti hissettim. Sonra güneş ısıttı içimi ve yetmedi gök kuşağı taç oldu ruhuma. Galiba hayat güzel...

Deprenir ruhum. Korkulardan, telaşlardan uzak. Taşıyacağı sevda ne ise, voltajı yüksek. Kavrulur durur yürek. Mevlayı severken arınacak, çile çekerken yükselecek.

Rahmeti sonsuz, sevgini çoğalt. Korkunu, ümidini de. Rızan neredeyse oraya taşı sevdamı, ziyan olmasın nefeslerim. Huzuru ilahide eyvah demesin varlığım.

Sahibi yüreği sevmek için yarattı. Kendini unutup, nefsine hizmetten kurtarmak için. Elektriği alan, yanan ve yakan özellikler yükledi. Mesafe, akıl, kurallar engel olmaz ona. Dağlar durdurmaz hissetmesini. En büyük ziyan, bu cevheri yanlış işlerde kullanmaktır.

Sahibi, Cennet zevkleri bilinsin diye, azıcık tadından hissettirdi, aşkla. Bu dünya da yandım, kanayım deyip ziyan edenler, aslında gerçek duygudan, sadece zerre tatmış durumdalar. Düşününce zerresi bu ise, aslı nasıldır. Ben aslını istiyorum. Ve hep aslını isteyen olmak istiyorum.

Sahibim aslını yaşatsın Cennet'i Ala' da. Aslını hak etmek için sevda. Bakır kalpleri kalaylayıp parlatmak için, sevda. Cennete yalnızca temiz ve kıymetli olanlar girer. Tertemiz olana kadar kavur gönlümü. Öyle ki varlığı yok olsun. Öyle ki şerbetim, vuslatım Cennet' e kalsın.