Neden yarattı, Mevlam sevgiyi.

Muradı neydi acaba. Anladık mı yeterince, yaratılış nedenini. Yoksa uzaklarında mı geziniyoruz.
Aşkla karıştırdılar, anlamadan. Allayıp pullayıp boyadılar. Nefsi coşturan, bedeni keyiflendiren sözcüklere dediler, SEVGİ diye.

Merhametle örülüydü dokusu. Sıkı bir operasyonla aldılar içinden, merhamet çizgilerini. SEVGİ neydi, niçindi. Neden yaratmıştı Mevlam.

Zamanı durduran, uzatan, halini değiştirendi SEVGİ. Köpeğin önüne atılıp, civcivi kurtaran tavuğun, taşıdığı da SEVGİ. Mermere, ince ince çekiçle vurup, şekil verenin, enerjisini sağlayan da SEVGİ. Mangalın başında iştahla bekleyen de sevgiyle ifade eder durumunu, sınıfta kendini çıldırtan öğrenciye sabreden öğretmen de.

Neydi sevgi, ne içindi. İki yaşında ki Elif, en sevdiğim bebeğim diyorsa, sevginin eni boyu var demekti. Ancak yaşı başı yoktu anlaşılan. Yıllar sonra sahibini bulunca seviniyorsa, bir kap yemek için elini ayağını yalıyorsa, masum hayvanlar, insanı hayvanı olmuyordu sevginin.

Neydi sevgi, ne içindi. Yüreğin, kendi dışında bir varlığa, değer vermesi, ondan beslenmesi, güç alması, tamamlanmasıydı. Sebep gerekmiyordu. Özellik, üstünlük, olağanüstülük aranmıyordu. Yürek bağlanıyor, besleniyor, çoğalıyor, büyüyordu.

Sevgi doymak- doyurmak. Yaşamak- yaşatmaktı. İçimizdeki kalbi, yürek, gönül yapmaktı...