Öyle çok korktum ki kaybolup gitmenden, seni bulamamaktan.

Özleyip yanmaktan.

Kırılamadım sana, sırf bu yüzden, kızamadım. Kabahatlerini hoş görürken, büyüdü büyüdü sinem, gökyüzü kadar oldu.

Öyle çok korktum ki çekip gitmenden. Seni ararken kaybolmaktan.

Hasretinde un ufak dağılıp yok olmaktan. Bir seni duydum, bir seni dinledim, bir sana baktım, bir seni gördüm.

Ne istersen iste ters gelmedi, yanlış gelmedi, zor gelmedi, usulca kabul ettim. Batmadı söylediklerin, sünger gibi içime çektim. Acıtmadı inadın, eriyip gitti göz yaşımın tuzunda. Öfkelenemedim, ihmal ettiklerine, ses çıkaramadım, her şeye ses çıkarmana. Seni sığdırmak için her halinle içime, deniz oldu içim. Çoğaldı, büyüdü, taştı, köpürdü.

Öyle çok korktum ki gözünü başka birine çevirmenden. Kapatınca zifiri karanlık olan dünyamın gecesinde, boğulmaktan. Bağı bostanı abat eden ışığını, göz kapaklarınla haps edip başka sinelere dağıtmandan.

Eğildim önünde, sana dönüştüm. Varlığının harında, yokluğun ihtimaliyle eridim. Kurşun gibi döktüm kendimi, senin gönül kabına. Bak şimdi aynaya, hangimizi göreceksin…