Özlemini çektiklerimize yürürüz.

Bazen çok istediklerimiz bizden kaçsa da genellikle gittiğimiz yerde bizi bekler istediklerimiz. Bindiğimiz otobüs, bizi bileti aldığımız yere götürür. Ankara otobüsünde yolculuğa sabretmek, İstanbul da indirmez bizi. Hedefi belirlemeli, biletin bedelini ödemeli, sonra yolculuğa sabretmeli. Kararsız, hedefsiz, bedelsiz yaşanan hayat tat vermez. Fayda vermez.

Bazen dizginlememiz gerekir isteklerimizi, bazen coşturmamız. Neyi ne kadar istiyorsak biz o oluruz. Hedeflerimiz oluşturur bizi. Fedakarlık yaparız, veririz- veririz yine- yine veririz sonuç almak için.Ta ki yüreğimiz tamam diyene kadar. Bazen çok net görürüz, dünü- bu günü, arada dağlar kadar fark olur. Hayata dalar unuturuz, dün özlemimiz olan şeyi bu gün yaşadığımızı. Oysa dün hayal olduğu, içimize sevinç ve coşku verdiği halde bu gün sıradan olmuştur.

Sıradanlaşmamış duygular, şükretmemizi, sevinmemizi, hayatı coşkuyla yaşamamızı sağlar. Sıradanlaşan her değer, anlamını yitirir, keyifsizleştirir, heyecanımızı bitirir. Sızlanmamayı öğrenmek için isteklerimizin değerini ölçmeliyiz. Yoksa sıradan ve anlamsız olur tüm yaşamımız. Sıradan sızlanmalarla çürür mutluluğumuz.

Dün iyi bir işim olsun diye dualarda olan, bu gün iş arkadaşlarından yakınır. Oysa işi yokken, işi olduğuna dair hedefleri varken, her zorluktan keyif alacak bilenecekti. Hayal veya hedef gerçekleşince coşku ve anlamını yitirdi.

Dün huzuru özlüyordum. Huzurlu bir gün, bir gece için dua ediyordum. Her tıkırtıyı silah sesi biliyor, her silah sesinde ölümü tenimde sıcacık hissediyordum. Özlediğim huzur, dualarla geldi. Şimdi çok sessizlikten ve sakinlikten yakınıyorum.

Dün bir yumurta için konvoyu ve 55 km mesafeyi katetmek gerekiyor, ıspanak, portakal elma hayallerimi süslüyor, simit ve patlamış mısır kargo ile İstanbul' dan geliyordu. Bu gün bilmediğim kaç çeşit sebze ile dolu pazar tezgahları, çeşit çeşit marketler, zamanı, ruhumu, özlemlerimi, hayatı sorgulamamı sağlıyor.

Dün bir evlensem diye çılgınca dua eden arkadaşım, uğruna ölürüm dediği eşinden bir celsede boşanıyor. Çocuk bakmak için gelmişim diyen bir çok hanım, kendi çocuklarının sıkıntılarından saatlerce yakınıyor.

Dün ve yarın arasında ezilen bu gün aslında. Ömrün ta kendisi an. İsteklerimizle yarında, sızlanmalarımızla dünde gezinirken, bir günlük enerjiyle bu gündeyiz halbuki.

Ne dünün yorgunluğuna verecek, ne de yarının hayaliyle harcayacak boş vaktimiz var. Her ne yapıyorsak ve yapacaksak hepsi bu güne sığmalı.

İstemeye devam ettiğimiz sürece yarın uyanabiliriz. Şükrettiğimiz sürece gülebiliriz. Kendimizi sorguladığımız sürece sevebiliriz. Bu günü fark edebildiğimiz ölçüde kurtarabilir kutlayabiliriz.

Mutluluk Kaf dağında değil. Dünü hatırlarken gözlerimiz buğulanıyor, dudaklarımız tebessümle bükülüyor. "Ah keşke" demiyorsak, mutlu pek çok şey yaşamışız demektir. Bu günü yarına geçip dün olarak düşününce, mutlu olarak hatırlayacak işleri yapmak için fırsat bilelim.