Sesinden cemre düşüyor içime, nefesinden sineme,

Hey yüreğim sultanı, yine getirdin baharı.

Gördüm gül cemalini, iyi geldi tebessümün. İçime çöken kara bulutlar dağıldı.

Yüzümde yine o şımarık gülümseme, ruhumun tüm varlığıyla söylediği elhamdülillah zikri.

Aklımın ve varlığımın aczini, her an tekrar tekrar yaşatıyor varlığın.

Mevla kulunu mutlu etmek dilerse, sebep yaratır. Bazen masum bir yüzü, yağmur damlasını, taze çimenlerde ışıldayan, minik bir şebnem tanesini, karşı evin penceresinden yansıyan gün ışığını, gülün rengini, denizin kokusunu hatta külü- dumanı sebep kılar.

Yüreğime, huzur ve mutluluğu, senin varlık kapının arkasına saklamış. Dudakların edeple bükülüp masum ve mahcup gülümsediğinde, tarifsiz bir mutluluk, ölçüsüz bir huzur yaratılıyor içimde.

Beklediğin nedir bilmiyorum. Emin olduğum, bana bakınca halimi görüyor ve hakikatimi anlıyorsun. Ne kadar masum çocuk tavrındaysan da içindeki bilgenin kokusunu duyuyorum ben.

Bekliyorsun, zaman tamam olacak, eminsin az kaldı, bu kadar sabır göstermende bundan.

Ne yaptım ise, bin kere dünyaya gelsem, bir kere yine yaparım. Zorluğunda öğüttüğüm, dur dediğimde önüne sürüklendiğim, her haline hazırım efendim.

Gidiyorum dersen edepsizce, Mevla yüz üstü seriverir sevdiğinin önüne. O tamam demeden ne vuslat olur, ne hasret. Ne haz vardır, ne sevda. Bilge can, tatlı canan, bilirim, onun ol emrini bekliyorsun sükutun bundan.

Amenna, ben de tevekkülle sustum, suskun sultan.