Sonra ışık yorulmuş, dağların arkasında, kıymetlisine sokulmuş. Tazelenmek, yenilenmek için demlenmeye çekilmiş. Karanlık önce çok korkmuş. Işığı bir daha dönmeyecek sanmış. Ötelerde gölgeler belirdikçe ışığın oralarda olduğunu fark etmiş. Işık kararlıymış, gücünü toplamadan ortaya çıkmayacakmış. Karanlıkta sabırlıymış, ışık gelmeden kaybolmayacakmış.

Ne karanlık yorulmuş ışığın peşinden kovalamaktan, ne ışık bıkmış karanlıktan kaçmaktan. Oysa ışık bir nefes dursa, karanlığa baksa her şey tamam olacak karanlık kaybolup her yer aydınlanacakmış.

Asırla bu kovalamaca ile tükenirken, kaç nesil bir ışık bir karanlık ömürlerini tüketiyor. Ne zamanın adı karanlık ne vaktin ışık oluyor. Dünya devrini tamamlaya dursun, ışık kaçsın karanlık kovalasın, herkes nasibinde niyeti kadarını yakalıyor.

İçi aydınlık insanlar yıldızlar gibi ışıl ışıl, yüreği zifti insanlar, gecenin en koyusu kadar karanlık. Koca milletleri, insanlığı, geleceği, bir anlık hırsla karartanlar da insan, ölümcül hastalıklara derman için ömrünü karanlık gecelerde yataksız uykusuz tüketenlerde insan.

Işık ve karanlık sinelerimizde niyetlerimizle belirir. Ruhunu ışıklaştırmak niyetinde olan, ışıldayan demir gibi durmadan terler, yorulur. Kranlığa pusan, saklanan ruhlar, hareketsiz dura dura küflenir, yosun bağlar, hem kokuları hem dokuları hem tüm varları ile etraflarına zahmet ve sıkıntı yayar.

Işık ve karanlık onu okuyabilmekte. Elini senden başkasına uzatıp tutabilmekte. Yalnızlık mezarda daimi, dünyada ise tamamen tercihi.

Bir gün ışık durup karanlığı bekleyecek sora yer değiştirip tersine gidecekler, işte o gün güneş batıdan doğuyor ve dünyanın son çığlıkları yükseliyor olacak. O gün gelmeden içlerimize ışık yakmalı, karanlık duygu ve korkuları silip atmalıyız.

Aydınlık mı getirir mutluluğu,
mutluluk mu aydınlatır ruhu...