Müslüman bir hanımın, iffetli kızı vardı,
Ahlakı pek güzeldi, Perikız idi adı.
   
Her kız gibi onunda, narin bir gönlü vardı,
Bazen korkuyla titrer, bazen de canlanırdı.

Tebessümdü gıdası, Hak' ka varır duası,
Herkesinkinden büyük ve tatlıydı rüyası.

Gönlü ince saz gibi sallanırken rüzgarda,
Aklı o beyaz atlı süvariyle uzakta.

Her gün iç geçirerek o atlıyı beklerdi,
Hiç şüphe etmiyordu belli ki gelecekti.

Çok defa sorsalar da söylemezdi onu kim,
Derdi ki onun için, tek sultan tek sevgilim.

Her sabah pek çok erken, kalkar hazırlanırdı,
Abdestsiz hiç dolaşmaz, daim namaz kılardı.

Her bir sözünde Hak' kı imanı düşünürdü,
Çok az belli belirsiz güldüğü görülmüştü.

Bir gün hazırlanarak uzandı yatağına,
Annesine dedi ki geldim vuslat anına.

Herkes merak etmişti ak atlı  süvariyi,
Artık yaklaşıyordu atı ile gelmesi.

Ve Perikız gözünü kapıda kilitledi,
Evvel olmadığı kadar, içten gülümsedi.

Mutluluk gözlerinde ışık ışık parladı,
Dudakları vuslatın, hazzıyla aralandı.

Dedi, bak işte anne, beyaz atlı süvarim,
O geldi, artık bende onun ile giderim.

Bütün gözler kapıda, heyhat ki bir tek iz yok,
Ne diyordu Perikız, orada kimsecik yok.

Perikız mutluluktan uçuyordu adeta,
Çeyizi gönlündeydi artmamıştı sandıkta.

Yine söze başlayıp, sıcacık gülümsedi,
İşte bu süvari beni, götürecektir dedi.

Artık kimse üzemez o varken yüreğimi,
Sıcak yakmaz, soğuklar üşütemez tenimi.

Hiddet, elem ve keder, elveda artık size,
Ben yarime kavuştum, darısı hepinize.

Şükür olsun Mevla' ma, bekletmeden gönderdi,
Gönlümü bin bir defa, coşturdu bu süvari.

Sonra tatlı bir sesle Kelimei Şehadet,
Ve gözünü kapadı hepsi bundan ibaret.

Herkes anlamıştı ki beyaz atlı süvari,
İnsanların korktuğu, Büyük Azrail (as) idi.

Ertesi gün Perikız, beyaz gelinlik giydi,
Tahta ata binerek evini terk eyledi.

İşte vuslat bu idi, işte yegane düğün,
Onun için böyle hoş, olmamıştı hiç bir gün..

...14 yaşımda yazdığım bir şiir....